Dag 7 : Cerro Punta - Boquete

Kwart na zes is vroeg om op te staan maar het moet. Om 7u30 hebben we met een gids afgesproken aan onze B&B om een half dagje vogeltjes te gaan spotten. Net als we gedaan hebben met het ontbijt loopt er een mannetje met een geweldig vogelspottersplunje op het erf. Ja, ja, het is Carlos onze gids.

'Noem me maar Charly”, zegt hij wanneer hij in onze auto stapt. Tijdens de rit naar de ingang van de Senderos Los Quetzales doet hij honderduit de uitleg over van alles en nog wat. Het klikt, de sfeer zit goed. Tegen een tempo van 1meter per minuut beginnen we, met onze verrekijkers standby, aan onze tocht. Hier en daar een kolibri of een Panamese mus maar daar zijn we niet voor gekomen. Om vogels te spotten heb je geduld nodig, veel geduld maar wanneer ook geduld niet helpt, komt een goede gids met het zware geschut boven. Een gsm met meer dan 1000 vogelgeluiden. Even de vogeltjes bellen. Trukken van de foor!
Heel in de verte meent Charly de zang van een quetzalvrouwtje te herkennen. We zijn gefocust maar het wordt niets. Charly geeft ons dan maar wat uitleg over van die kleine, meestal kleurloze vogeltjes. Geweldig wat die man allemaal weet en hoe hij al die soorten bij naam kan noemen en ons ze daarna in zijn boek aanduid. Meestal zijn we te laat maar soms lukt het ons om de vogeltjes in het vizier van onze verrekijker te krijgen. Aan de hand van wat we zagen kunnen we tenminste zeggen dat wat Charly zei, klopte. Onze nek begon pijn te doen van naar boven in de bomen te loeren tot plots een grote groene vogel pijlsnel over ons heen schoot. Charly moest geen twee maal nadenken. Het was de quetzal, het mannetje! Snel bellen. En ja hoor de quetzal hoorde het quetzal geluid uit Charly's gsm en begon te antwoorden. En er volgden er nog. In totaal zaten er 2 mannetjes en 2 vrouwtjes quetzal binnen ons zichtveld. Onze missie was geslaagd. Al wat daarna volgde was eigenlijk nog bijzaak.

Na effectief 5 uur vogelspotten zat het erop. Tevreden konden we vertrekken uit Cerro Punta naar het 90km verder gelegen Boquete. Charly had ons nog verteld dat er net een nieuwe weg was geopend die prachtig het berglandschap doorkruiste en 30km korter was dan de oude weg die op onze kaart stond. Adembenemend spectaculair. We stopten onderweg nog even in Volcan om een precolumbiaanse site te bezoeken. Volledig op Panamese wijze was ook deze site gewoon in iemands achtertuin. Wat we daar zagen grensde aan het onwaarschijnlijke. Eeuwenoude potten en werktuigen, petroglyfen, magnetische rotsen en als klapper op de vuurpijl een riviertje dat naar boven stroomde (?).

Om 17u stonden we in Boquete. Geen pijl te bespeuren naar de Tinamou Cottage. Ook onze voorbereidingen brachten geen soelaas. Het enige wat we hadden was een telefoonnummer van de Nederlandse eigenaars. Op het centrale marktplein vonden we een telefooncel en konden Terry bereiken. 5 minuten later stond ze met haar auto bij ons en begeleidde ons naar ons logement.

Ver van alles afgelegen, in de absolute stilte van een koffieplantage vonden we ons gezellig ingericht huisje. We waagden het erop om er 's avonds toch nog met de auto op uit te trekken om te gaan eten in een Frans bistrootje. Dit op het gevaar af nooit meer de weg terug te vinden.