We doen het langzaam deze ochtend en verschijnen bij de laatsten om 9 uur aan het ontbijt. Voor de laatste maal huevos fritos. We checken uit, doen nog eens een recheck voor de taxi die ons in de namiddag naar de luchthaven moet brengen en overlopen de mogelijkheden van deze allerlaatste halve dag in de hoofdstad. We kiezen voor een museum met pre-columbiaanse voorwerpen. Als we een half uur later terplaatse staan, blijkt het museum gesloten te zijn. Ze weten niet van wanneer het gesloten is en ook niet wanneer het terug zal opengaan. We zijn dicht bij het Metropolitan Park dat we 2 dagen geleden hebben bezocht. We laten ons dan daar maar afzetten maar als we aan het wandelen zijn merken we dat dit toch niet zo'n goed idee is. We hebben geen wandelschoenen aan, geen insectenspray bij, water noch verrekijker. We wandelen een klein circuitje van een half uur en geven er de brui aan. We nemen een taxi naar het immer bruisende Casco Viejo en drinken er eentje op een terras in een rieten salon. We kuieren verder, eten een pizza en nemen een taxi terug naar het hotel. Belanden we toch nog aan de andere kant van de berg waarop ons hotel gelegen is. We hebben wat reserve in tijd genomen, niet stressen. Gelukkig kennen we de buurt al een beetje doordat we hier nog zelf hebben gereden. We begeleiden de taxichauffeur tot voor de deur. We verfrissen ons nog even en doen andere kleren aan. Terwijl we zitten te wachten op de taxi die ons naar de luchthaven zal brengen schrijven we dit allerlaatste verhaaltje. (tenzij....)
Hopelijk hebben onze verhaaltjes jullie bij momenten uit de dagelijkse sleur gehaald en doen dromen van jullie vakantie die steeds dichter bij komt.
Groetjes,
Kyra en Pieter
vrijdag 1 april 2011
donderdag 31 maart 2011
Dag 23 : Panama City – Panama City
Vandaag moeten we de auto terug inleveren maar eerst moeten we ons reservewiel, die we tegen het pikken in de auto gelegd hadden, uit de koffer halen en terug op de achterdeur vijzen. Na het ontbijt vragen we de receptie om naar het verhuurkantoor downtown de stad te bellen om de auto op te halen. Veel si en la maar uiteindelijk willen ze niet komen en moeten we zelf de auto brengen. We vragen de receptie om een plan te tekenen maar na een uur geeft ook de receptioniste er de brui aan en denkt dat we best een taxi bestellen en die voor laten rijden. Als die dan ook nog eens een paar keer verkeerd rijdt alvorens Alamo verhuurbedrijf bereiken zijn we heel content dat we dit avontuur niet alleen zijn aangegaan. We vragen de taxichauffeur even te wachten zodat we met hem ons programma verder kunnen zetten. De controle van de auto duurt maar een minuutje tot dat die klepper bemerkt dat de benzinemeter niet helemaal tot 'vol' reikt. Voor het kwartje van de benzinetank willen ze ons 34,19 dollar aanrekenen. Hier gaan we niet mee akkoord en al snel ontstaat er een pittige discussie in het kantoortje. De bediende belt een aantal keer haar baas maar die wil van geen wijken weten. Wij ook niet, dit kan dus nog wel een tijdje gaan duren. Ze stellen voor dat we zelf naar het tankstation rijden om de bak te vullen. Als we willen dat we zonder naft gaan vallen moeten we deze optie zeker nemen. In deze stad valt niet te rijden als zelfs de taxichauffeurs hun weg hier niet kennen. We stellen voor om 10 dollar te geven als ultiem bod maar dit wordt afgeslagen. Ze willen hun 34,19 dollar want de benzine in de stad is momenteel heel duur. Zever, mocht de naft in België zo goedkoop zijn zou er niemand nog aan denken om 's nachts zijn contact af te zetten. Uiteindelijk vinden we een compromis. De taxichauffeur blijft wachten, de bediende van het verhuurbedrijf rijdt met Kyra naar het benzinestation en ik blijf met de verantwoordelijke van het kantoor ter plaatse. Doordat Kyra lang wegblijft begin ik 'den ambetante' tegen de verantwoordelijke uit te hangen tot dat die niet anders meer durft dan voor te stellen dat ik de taxichauffeur laat vertrekken en dat zij ervoor zal zorgen dat wij gratis in Casco Viejo (oude binnestad) geraken. Na een half uur en 15dollar armer komt kyra en die paljas terug aan. Je moest die zijn kop zien toen hij van de verantwoordelijke vernam dat hij ons naar Casco Viejo moest brengen. Rijdt die pipo toch niet verkeerd zeker. En maar toerekes maken, een toeristenbus is er niets tegen. Vraag mij af wat er nog van die 15dollar aan benzine overschiet!
We bezoeken de van toeristenpolitie vergeven binnenstad, die wat weg heeft van Havana en komen er nog de 2 Duitsers tegen van Lost and Found die op hun tocht van Alaska naar Ushuai op hun beurt de hoofdstad bereikt hebben. Na het middagmaal nemen we de taxi naar het Albrook Shopping center. Een veelvoud van de hel van Wijnegem. We zien er nog 2 Canadezen die we ook in Lost and Found hebben leren kennen (klein wereldje hier). Na onze commiskes eten we terplaatse in een steakhouse. We kruipen wat locals voor in de rij die staat aan te schuiven voor een taxi en weg zijn wij.
Dag 22: Panama City – Panama City
We vragen op voorhand aan de receptie heel goed de weg naar het Metropolitana Park. Het meisje tekent heel secuur een plan hoe we moeten rijden doch na een paar kilometer loopt het al verkeerd en sukkelen we op de Corredor Norte. Voor de zoveelste maal langs de tol. Gelukkig is het deze maal maar 0,90 dollar. Erger is dat we weer niet kunnen terugkeren doordat de rijrichtingen gescheiden worden door een muurtje van een halve meter. Heel treiterachtig, zet dan een muur van 2 meter waar je niet kan overheen zien. Maar nee! We stoppen op de autostrade, Kyra stapt uit en wandelt naar één van de betaalkotjes van een oprit. Met de hand aan het pistool, verschijnt uit het niets een agent. Ook hier zijn wandelaars op de autostrade eerder verdacht. Soy perdido en met een droevig kopje lukt het haar om ons terug op het juiste pad te zetten. Al bij al valt het tijdsverlies nog mee wanneer we aan het park, dat als groene long van de hoofdstad fungeert, aankomen. De vriendelijke meisjes van de receptie stippelen voor ons een wandelroute uit afhankelijk van de tijd die we wensen te spenderen. In het bos vinden we tal van vogeltjes, brulapen, een uitkijkpunt en kleine 'mono titi' aapjes. Vooral die laatsten stonden nog niet op ons lijstje.
Na het park stoppen we onderwegen aan 'on the run', de voedselketen verbonden aan het tankstation voor een belegde boterham en een koffie. We volharden in de boosheid en rijden verder naar de Miraflores locks.
Hier is het bezoekerscentrum van de sluizen op het Panama kanaal. Enig opzoekwerk leert ons dat dit de grootste sluizen ter wereld zijn, afgezien van de Zandvliet en Berendrechtsluis. Deze laatste liggen ongeveer 5km van ons huis, nooit geweest!
Het bezoekerscentrum bestaat uit een informatiefilm, een knap museum en als kers op de taart een uitzicht (jawel met tribune) op de voorbij varende containerschepen die versluisd worden.
Na de sluizen trekken we nog verder de stad uit voor de Summit Zoo. Daar komen we om tien voor vier aan en zien we op de borden dat het park om vier uur sluit. Geen probleem voor de vrouw aan de kassa die zegt dat we tot vijf uur mogen blijven. Terwijl Kyra met allerlei voorwerpen de luie tapir in beweging wil krijgen trek ik er op uit om de jaguar te lokaliseren. Aangekomen aan zijn kooi, hoor ik het beest grommen in het kot achter de kooi. Ik keer terug maar bemerk nog net op tijd dat er een gifslang (triangelvormige kop) over heel de breedte van het pad ligt. Ik durf er niet over en de slang maakt geen aanstalte om af te druipen. Ik verkies over het gras te gaan en nadien gelijk nen halve onnozele over het hek te klimmen. Terug bij Kyra gekomen vertelde ik het verhaal en stelde voor om terug te gaan om de slang te fotograferen. Als we op de plaats aankwamen lag de slang er nog steeds maar had zich opgerold.
Snel maken dat we hier weg zijn. Goed kijkend waar we onze voeten zetten lopen we nog even langs de aapjes en de miereneter. Om stipt vijf uur zijn we terug aan de uitgang maar de poort is reeds gesloten en blijkt er niemand meer te zijn. Gelukkig kan de poort van binnenuit worden geopend zodat ons een nachtmerrie wordt bespaard.
We rijden terug naar Panama City waar we de avond ervoor een leuk restaurantje gezien hadden nabij het water.
We eten scampi's en zeebaars en zijn op een redelijk uur terug in het hotel.
Na het park stoppen we onderwegen aan 'on the run', de voedselketen verbonden aan het tankstation voor een belegde boterham en een koffie. We volharden in de boosheid en rijden verder naar de Miraflores locks.
Hier is het bezoekerscentrum van de sluizen op het Panama kanaal. Enig opzoekwerk leert ons dat dit de grootste sluizen ter wereld zijn, afgezien van de Zandvliet en Berendrechtsluis. Deze laatste liggen ongeveer 5km van ons huis, nooit geweest!
Het bezoekerscentrum bestaat uit een informatiefilm, een knap museum en als kers op de taart een uitzicht (jawel met tribune) op de voorbij varende containerschepen die versluisd worden.
Na de sluizen trekken we nog verder de stad uit voor de Summit Zoo. Daar komen we om tien voor vier aan en zien we op de borden dat het park om vier uur sluit. Geen probleem voor de vrouw aan de kassa die zegt dat we tot vijf uur mogen blijven. Terwijl Kyra met allerlei voorwerpen de luie tapir in beweging wil krijgen trek ik er op uit om de jaguar te lokaliseren. Aangekomen aan zijn kooi, hoor ik het beest grommen in het kot achter de kooi. Ik keer terug maar bemerk nog net op tijd dat er een gifslang (triangelvormige kop) over heel de breedte van het pad ligt. Ik durf er niet over en de slang maakt geen aanstalte om af te druipen. Ik verkies over het gras te gaan en nadien gelijk nen halve onnozele over het hek te klimmen. Terug bij Kyra gekomen vertelde ik het verhaal en stelde voor om terug te gaan om de slang te fotograferen. Als we op de plaats aankwamen lag de slang er nog steeds maar had zich opgerold.
Snel maken dat we hier weg zijn. Goed kijkend waar we onze voeten zetten lopen we nog even langs de aapjes en de miereneter. Om stipt vijf uur zijn we terug aan de uitgang maar de poort is reeds gesloten en blijkt er niemand meer te zijn. Gelukkig kan de poort van binnenuit worden geopend zodat ons een nachtmerrie wordt bespaard.
We rijden terug naar Panama City waar we de avond ervoor een leuk restaurantje gezien hadden nabij het water.
We eten scampi's en zeebaars en zijn op een redelijk uur terug in het hotel.
woensdag 30 maart 2011
Dag 21: Gamboa – Panama City
Vannacht al heel wat beter geslapen als de vorige nacht. We rijden na het ontbijt terug naar het regenwoud om een deel van de pipeline road af te wandelen. Omdat we van onszelf vinden dat we al het één en ander kunnen localiseren in het woud beslissen we om geen dure gids van 45 dollar per persoon te nemen en het er alleen op te wagen. 
Het duurt niet lang alvorens we worden opgeschrikt door het immense lawaai van een groep brulapen die we met onze verrekijker goed kunnen observeren. We zien talloze kleine vogeltjes maar vinden geen echte toppers, tot we plots wat geritsel niet ver van ons vandaan horen. Minuten lang speuren we de bosjes af tot we plots een zoogdier met een lange opstaande staart zien. 't Zal toch niet waar zijn zeker, een miereneter? Het beest heeft ons niet in de gaten en wandelt onze richting uit. We staan met de camera in de aanslag en dan... het is een coati. Tegenslag maar toch. We wandelen twee uur heen en twee uur terug. Op de terugweg treffen we nog een broad billed mot-mot en een keel-billed toekan aan. Een beestje dat tot de verbeelding spreekt.
Het is tijd om te gaan. We moeten nog terug naar de hoofdstad en we weten nu dat dat geen lachertje is aangezien de Panamees niet echt een pijlenzetter is.
Als we terug aan de B&B komen staat Ivan al nieuwsgierig klaar en.. hij heeft voor ons een plan getekend met bijhorende rij-instructies.
Alles klopt en nadat we nog even langs het Panamakanaal gestopt zijn om één van de sluizen te fotograferen komen we drie kwartier later aan in onze laatste verblijfplaats. Verwonderd dat alles zo goed verlopen is, nemen we, nadat we een uurtje in het hotel gezeten hebben, terug de auto om de vier, door een weg verbonden, eilanden van Panama stad te bezoeken. Het weer slaat om, de hemelsluizen gaan open en liters water kletteren tegen de straatstenen. We stoppen in een restaurant om een pintje te drinken en er lookbroodjes en ceviche (rauwe vis in limoensap) bij te eten. Na een doucheke in het hotel trekken we er 's avonds weer met de auto op uit. Nu naar TGI Friday, de Amerikaanse restaurantketen, die niet al te ver van het hotel ligt.
Na het onweer is het nauwelijks afgekoeld. Het is heerlijk dineren aan de kant van het water.
Het duurt niet lang alvorens we worden opgeschrikt door het immense lawaai van een groep brulapen die we met onze verrekijker goed kunnen observeren. We zien talloze kleine vogeltjes maar vinden geen echte toppers, tot we plots wat geritsel niet ver van ons vandaan horen. Minuten lang speuren we de bosjes af tot we plots een zoogdier met een lange opstaande staart zien. 't Zal toch niet waar zijn zeker, een miereneter? Het beest heeft ons niet in de gaten en wandelt onze richting uit. We staan met de camera in de aanslag en dan... het is een coati. Tegenslag maar toch. We wandelen twee uur heen en twee uur terug. Op de terugweg treffen we nog een broad billed mot-mot en een keel-billed toekan aan. Een beestje dat tot de verbeelding spreekt.
Het is tijd om te gaan. We moeten nog terug naar de hoofdstad en we weten nu dat dat geen lachertje is aangezien de Panamees niet echt een pijlenzetter is.
Als we terug aan de B&B komen staat Ivan al nieuwsgierig klaar en.. hij heeft voor ons een plan getekend met bijhorende rij-instructies.
Alles klopt en nadat we nog even langs het Panamakanaal gestopt zijn om één van de sluizen te fotograferen komen we drie kwartier later aan in onze laatste verblijfplaats. Verwonderd dat alles zo goed verlopen is, nemen we, nadat we een uurtje in het hotel gezeten hebben, terug de auto om de vier, door een weg verbonden, eilanden van Panama stad te bezoeken. Het weer slaat om, de hemelsluizen gaan open en liters water kletteren tegen de straatstenen. We stoppen in een restaurant om een pintje te drinken en er lookbroodjes en ceviche (rauwe vis in limoensap) bij te eten. Na een doucheke in het hotel trekken we er 's avonds weer met de auto op uit. Nu naar TGI Friday, de Amerikaanse restaurantketen, die niet al te ver van het hotel ligt.
Na het onweer is het nauwelijks afgekoeld. Het is heerlijk dineren aan de kant van het water.
Dag 20 : Gamboa – Gamboa
Het verkeerd rijden in Panamastad had ons geen goed gedaan. De geleden stresssituatie had ons 's nachts wakker gehouden met als gevolg dat we de volgende ochtend om 7uur met kleine oogjes aan het ontbijt van Ivans' B&B zaten. Even doorbijten en op schema blijven. Vandaag staat het rain forrest discovery centre van Gamboa op het programma. Hoogtepunt is een 32m hoge toren midden in het regenwoud die toelaat om de fauna en flora van bovenuit te bekijken. Als ne grote begon Kyra aan de trappekes maar zoals gewoonlijk vanaf een meter of 3 boven de grond, brak het angstzweet haar uit. Nog wat doorbijten en halverwege stranden, 16 meter dus. Samen met de gids trok ik naar de bovenste etage.
2 uur bovenop de toren met een telescoop naar vogels zoeken. Geen groot succes: één blauwe dacnis (vogeltje van 10cm) en een luiaard op dik 100 m. De hitte en hoofdzakelijk de vochtigheid was ondragelijk. Het deed me denken aan dat hoorntje ijs van enkele dagen geleden. Alleen deze keer was ik het ijs. Na de toren zetten we onze tocht over de uitgestippelde paden verder. Aan het meer zien we een kanjer van een krokodil. Toch maar niet te dicht aan de kant komen. We lopen verder en vinden zelf een blue crowned mot-mot, een broad-billed mot-mot en een chestnut toekan. We eten onze pic-nic op tenmidden van tientallen kolibri's. In het laatste deel van onze tocht door het discovery centre spotten we nog een kapucijnsaapje en vindt kyra een klein gifkikkertje.
Wat zit hier, op 28km van de hoofdstad, allemaal in de vrije natuur!
We keren terug naar Ivans' B&B, waar Ivan al ongeduldig op ons zit te wachten om te vragen wat we gedaan hebben. Een beetje opdringerig maar we merken dat het uit pure intresse en bezorgdheid om het welzijn van zijn gasten is. Voor het avond eten gaan we nog even in het desolaat dorpje rondwandelen.
We vegen ons voeten aan de verbodsborden om het één of ander luxe resort te betreden en stuiten daar op een groep brulapen.
Na het avondeten, verplicht bij Ivan want er is geen restaurant noch winkel in het dorpje, herschikken we onze rugzakken, typen we nog een verhaaltje op de computer en gaan onze lichtjes uit.
2 uur bovenop de toren met een telescoop naar vogels zoeken. Geen groot succes: één blauwe dacnis (vogeltje van 10cm) en een luiaard op dik 100 m. De hitte en hoofdzakelijk de vochtigheid was ondragelijk. Het deed me denken aan dat hoorntje ijs van enkele dagen geleden. Alleen deze keer was ik het ijs. Na de toren zetten we onze tocht over de uitgestippelde paden verder. Aan het meer zien we een kanjer van een krokodil. Toch maar niet te dicht aan de kant komen. We lopen verder en vinden zelf een blue crowned mot-mot, een broad-billed mot-mot en een chestnut toekan. We eten onze pic-nic op tenmidden van tientallen kolibri's. In het laatste deel van onze tocht door het discovery centre spotten we nog een kapucijnsaapje en vindt kyra een klein gifkikkertje.
Wat zit hier, op 28km van de hoofdstad, allemaal in de vrije natuur!
We keren terug naar Ivans' B&B, waar Ivan al ongeduldig op ons zit te wachten om te vragen wat we gedaan hebben. Een beetje opdringerig maar we merken dat het uit pure intresse en bezorgdheid om het welzijn van zijn gasten is. Voor het avond eten gaan we nog even in het desolaat dorpje rondwandelen.
We vegen ons voeten aan de verbodsborden om het één of ander luxe resort te betreden en stuiten daar op een groep brulapen.
Na het avondeten, verplicht bij Ivan want er is geen restaurant noch winkel in het dorpje, herschikken we onze rugzakken, typen we nog een verhaaltje op de computer en gaan onze lichtjes uit.
dinsdag 29 maart 2011
Dag 19 : Penonome – Gamboa
Het is zondagochtend. Het restaurant van La Pradera heeft zijn gebruikelijke kaart ingewisseld tegen een ontbijtbuffet. Voor 5 dollar eten we ons eens goed rond alvorens we hier vertrekken. 40 km verderop stoppen we aan het strand van Santa Clara. We zetten onze auto op een betaalparking waar het al redelijk druk begint te worden.
Ook voor de Panamees is het zondag en dat betekent BBQ en luide Latijns-Amerikaanse popmuziek vanuit de woofers. Komaan Johnies en Marina's uit Panama, open die koffer en blazen maar. Om 14u besluiten we onze tocht naar Gamboa verder te zetten. Het is nog een heel eind rijden en we moeten Panama City passeren. Daar begint de ellende pas echt. Geen pijl noch richtingaanwijzing is te vinden. Tot overmaat van ramp zijn er werken waardoor er één rijrichting van de autostrade is afgesloten en wij op de tegenovergestelde richting worden gedwongen. Al de plannen, kaarten, wegbeschrijvingen die we hebben blijken niet te kloppen en onderling niet overeen te komen. We sukkelen van de ene autostrade op de andere, afrit op, af, tol in één richting en een half uur later terug in de andere. Door de stad, langs de nationale luchthaven, de grootste shopping mall, ramp op, ramp af. Kortom een ramp. Uiteindelijk raken we de stad uit richting Colon, de andere Caraïbische kant van het Panamakanaal. Geen uitrit Gamboa te vinden. Het is half zeven, het wordt stilaan donker en dan zijn we pas echt verloren. We nemen de verkeerde afslag, het was een gok van 1 op 2 maar verkeerd. Paniek sluipt in de rangen. We keren terug, terug richting hoofdstad maar daar slagen we zelfs niet in. De wegen rondom Panama City zijn een regelrechte ramp, geen pijl en de weg door het bos is bij aanvang breder dan de autostrade. We rijden 20 minuten lang met langs beide kanten jungle. Het is het laatste moment alvorens het donker wordt en plots zien we het administratiegebouw van het natuurpark, dicht tegen Gamboa waar we zouden logeren. Wonder boven wonder, het is zondagavond 7uur en het administratie is nog bevolkt door één ranger. Hij is zeer behulpzaam,
toont ons de weg naar Gamboa en belt zelfs de polie van de residentiele gemeente om te melden dat er 2 toeristen 'on the loose' zijn en dat die moeten worden opgevangen. Met behulp van de rangers' richtlijnen bereiken we een kwartier later het bewuste politiekantoor. Gewapend met onze plannetjes en de instructies van de ranger, krijgen we van de gewapende kleerkasten van politieagenten een escorte tot voor de deur van de B&B.
We gooien onze spullen in de kamer, eten het onderweg gekochte stokbrood, kaas, tomaten en de komkommer op en gaan vroeg onder de wol.
Ook voor de Panamees is het zondag en dat betekent BBQ en luide Latijns-Amerikaanse popmuziek vanuit de woofers. Komaan Johnies en Marina's uit Panama, open die koffer en blazen maar. Om 14u besluiten we onze tocht naar Gamboa verder te zetten. Het is nog een heel eind rijden en we moeten Panama City passeren. Daar begint de ellende pas echt. Geen pijl noch richtingaanwijzing is te vinden. Tot overmaat van ramp zijn er werken waardoor er één rijrichting van de autostrade is afgesloten en wij op de tegenovergestelde richting worden gedwongen. Al de plannen, kaarten, wegbeschrijvingen die we hebben blijken niet te kloppen en onderling niet overeen te komen. We sukkelen van de ene autostrade op de andere, afrit op, af, tol in één richting en een half uur later terug in de andere. Door de stad, langs de nationale luchthaven, de grootste shopping mall, ramp op, ramp af. Kortom een ramp. Uiteindelijk raken we de stad uit richting Colon, de andere Caraïbische kant van het Panamakanaal. Geen uitrit Gamboa te vinden. Het is half zeven, het wordt stilaan donker en dan zijn we pas echt verloren. We nemen de verkeerde afslag, het was een gok van 1 op 2 maar verkeerd. Paniek sluipt in de rangen. We keren terug, terug richting hoofdstad maar daar slagen we zelfs niet in. De wegen rondom Panama City zijn een regelrechte ramp, geen pijl en de weg door het bos is bij aanvang breder dan de autostrade. We rijden 20 minuten lang met langs beide kanten jungle. Het is het laatste moment alvorens het donker wordt en plots zien we het administratiegebouw van het natuurpark, dicht tegen Gamboa waar we zouden logeren. Wonder boven wonder, het is zondagavond 7uur en het administratie is nog bevolkt door één ranger. Hij is zeer behulpzaam,
toont ons de weg naar Gamboa en belt zelfs de polie van de residentiele gemeente om te melden dat er 2 toeristen 'on the loose' zijn en dat die moeten worden opgevangen. Met behulp van de rangers' richtlijnen bereiken we een kwartier later het bewuste politiekantoor. Gewapend met onze plannetjes en de instructies van de ranger, krijgen we van de gewapende kleerkasten van politieagenten een escorte tot voor de deur van de B&B.
We gooien onze spullen in de kamer, eten het onderweg gekochte stokbrood, kaas, tomaten en de komkommer op en gaan vroeg onder de wol.
Dag 18: Penonome – Penonome
Voor het ontbijt verkiezen we het terras van het restaurant van hotel La Pradera dat uitgeeft op de Panamericana. Alles beter dan binnen in een vriezer te gaan zitten waar de sjarels de airco op 20 graden hebben gezet. Nadien rijden we naar La Pintada waar volgens Lonely Planet een artisanaal marktje de moeite waard is. Bij aankomst bleek het over één winkeltje te gaan dat dan nog maar voor de helft gevuld was. We rijden verder de bergen in en houden meermaals halt om van het uitzicht te genieten. Ons einddoel is het residentieel wellnesscenter Posada Cerro La Vieja boven op de top omgeven door bergtoppen die vergelijkbaar zijn met het Karstgebergte in China. 
De laatste 8km wordt de weg een ware verschrikking met gigantische gaten in het wegdek.
Aangekomen in de spa drinken we een koffie, wandelen we eens rond en bemerken dat er nauwelijks gasten zijn. We keren terug naar ons hotel, zetten alle overbodige spullen op onze kamer en gaan eens kijken in de winkelstraat van Penonome. Een gigantische vergaarbak van prularia en rommel eerste klas. We besluiten om een ijsje op een hoorntje te eten. Niet eenvoudig bij 35 graden.
We keren terug naar het hotel waar we een verfrissende duik nemen in het zwembad.
Eten in het restaurant, bar El Chute bij het grappig ventje Ronaldo, tv kijken en oogjes dicht.
De laatste 8km wordt de weg een ware verschrikking met gigantische gaten in het wegdek.
Aangekomen in de spa drinken we een koffie, wandelen we eens rond en bemerken dat er nauwelijks gasten zijn. We keren terug naar ons hotel, zetten alle overbodige spullen op onze kamer en gaan eens kijken in de winkelstraat van Penonome. Een gigantische vergaarbak van prularia en rommel eerste klas. We besluiten om een ijsje op een hoorntje te eten. Niet eenvoudig bij 35 graden.
We keren terug naar het hotel waar we een verfrissende duik nemen in het zwembad.
Eten in het restaurant, bar El Chute bij het grappig ventje Ronaldo, tv kijken en oogjes dicht.
Abonneren op:
Posts (Atom)