Dag 23 : Panama City – Panama City

Vandaag moeten we de auto terug inleveren maar eerst moeten we ons reservewiel, die we tegen het pikken in de auto gelegd hadden, uit de koffer halen en terug op de achterdeur vijzen. Na het ontbijt vragen we de receptie om naar het verhuurkantoor downtown de stad te bellen om de auto op te halen. Veel si en la maar uiteindelijk willen ze niet komen en moeten we zelf de auto brengen. We vragen de receptie om een plan te tekenen maar na een uur geeft ook de receptioniste er de brui aan en denkt dat we best een taxi bestellen en die voor laten rijden. Als die dan ook nog eens een paar keer verkeerd rijdt alvorens Alamo verhuurbedrijf bereiken zijn we heel content dat we dit avontuur niet alleen zijn aangegaan. We vragen de taxichauffeur even te wachten zodat we met hem ons programma verder kunnen zetten. De controle van de auto duurt maar een minuutje tot dat die klepper bemerkt dat de benzinemeter niet helemaal tot 'vol' reikt. Voor het kwartje van de benzinetank willen ze ons 34,19 dollar aanrekenen. Hier gaan we niet mee akkoord en al snel ontstaat er een pittige discussie in het kantoortje. De bediende belt een aantal keer haar baas maar die wil van geen wijken weten. Wij ook niet, dit kan dus nog wel een tijdje gaan duren. Ze stellen voor dat we zelf naar het tankstation rijden om de bak te vullen. Als we willen dat we zonder naft gaan vallen moeten we deze optie zeker nemen. In deze stad valt niet te rijden als zelfs de taxichauffeurs hun weg hier niet kennen. We stellen voor om 10 dollar te geven als ultiem bod maar dit wordt afgeslagen. Ze willen hun 34,19 dollar want de benzine in de stad is momenteel heel duur. Zever, mocht de naft in België zo goedkoop zijn zou er niemand nog aan denken om 's nachts zijn contact af te zetten. Uiteindelijk vinden we een compromis. De taxichauffeur blijft wachten, de bediende van het verhuurbedrijf rijdt met Kyra naar het benzinestation en ik blijf met de verantwoordelijke van het kantoor ter plaatse. Doordat Kyra lang wegblijft begin ik 'den ambetante' tegen de verantwoordelijke uit te hangen tot dat die niet anders meer durft dan voor te stellen dat ik de taxichauffeur laat vertrekken en dat zij ervoor zal zorgen dat wij gratis in Casco Viejo (oude binnestad) geraken. Na een half uur en 15dollar armer komt kyra en die paljas terug aan. Je moest die zijn kop zien toen hij van de verantwoordelijke vernam dat hij ons naar Casco Viejo moest brengen. Rijdt die pipo toch niet verkeerd zeker. En maar toerekes maken, een toeristenbus is er niets tegen. Vraag mij af wat er nog van die 15dollar aan benzine overschiet!

We bezoeken de van toeristenpolitie vergeven binnenstad, die wat weg heeft van Havana en komen er nog de 2 Duitsers tegen van Lost and Found die op hun tocht van Alaska naar Ushuai op hun beurt de hoofdstad bereikt hebben. Na het middagmaal nemen we de taxi naar het Albrook Shopping center. Een veelvoud van de hel van Wijnegem. We zien er nog 2 Canadezen die we ook in Lost and Found hebben leren kennen (klein wereldje hier). Na onze commiskes eten we terplaatse in een steakhouse. We kruipen wat locals voor in de rij die staat aan te schuiven voor een taxi en weg zijn wij.

Dag 22: Panama City – Panama City

We vragen op voorhand aan de receptie heel goed de weg naar het Metropolitana Park. Het meisje tekent heel secuur een plan hoe we moeten rijden doch na een paar kilometer loopt het al verkeerd en sukkelen we op de Corredor Norte. Voor de zoveelste maal langs de tol. Gelukkig is het deze maal maar 0,90 dollar. Erger is dat we weer niet kunnen terugkeren doordat de rijrichtingen gescheiden worden door een muurtje van een halve meter. Heel treiterachtig, zet dan een muur van 2 meter waar je niet kan overheen zien. Maar nee! We stoppen op de autostrade, Kyra stapt uit en wandelt naar één van de betaalkotjes van een oprit. Met de hand aan het pistool, verschijnt uit het niets een agent. Ook hier zijn wandelaars op de autostrade eerder verdacht. Soy perdido en met een droevig kopje lukt het haar om ons terug op het juiste pad te zetten. Al bij al valt het tijdsverlies nog mee wanneer we aan het park, dat als groene long van de hoofdstad fungeert, aankomen. De vriendelijke meisjes van de receptie stippelen voor ons een wandelroute uit afhankelijk van de tijd die we wensen te spenderen. In het bos vinden we tal van vogeltjes, brulapen, een uitkijkpunt en kleine 'mono titi' aapjes. Vooral die laatsten stonden nog niet op ons lijstje.
Na het park stoppen we onderwegen aan 'on the run', de voedselketen verbonden aan het tankstation voor een belegde boterham en een koffie. We volharden in de boosheid en rijden verder naar de Miraflores locks.

Hier is het bezoekerscentrum van de sluizen op het Panama kanaal. Enig opzoekwerk leert ons dat dit de grootste sluizen ter wereld zijn, afgezien van de Zandvliet en Berendrechtsluis. Deze laatste liggen ongeveer 5km van ons huis, nooit geweest!
Het bezoekerscentrum bestaat uit een informatiefilm, een knap museum en als kers op de taart een uitzicht (jawel met tribune) op de voorbij varende containerschepen die versluisd worden.
Na de sluizen trekken we nog verder de stad uit voor de Summit Zoo. Daar komen we om tien voor vier aan en zien we op de borden dat het park om vier uur sluit. Geen probleem voor de vrouw aan de kassa die zegt dat we tot vijf uur mogen blijven. Terwijl Kyra met allerlei voorwerpen de luie tapir in beweging wil krijgen trek ik er op uit om de jaguar te lokaliseren. Aangekomen aan zijn kooi, hoor ik het beest grommen in het kot achter de kooi. Ik keer terug maar bemerk nog net op tijd dat er een gifslang (triangelvormige kop) over heel de breedte van het pad ligt. Ik durf er niet over en de slang maakt geen aanstalte om af te druipen. Ik verkies over het gras te gaan en nadien gelijk nen halve onnozele over het hek te klimmen. Terug bij Kyra gekomen vertelde ik het verhaal en stelde voor om terug te gaan om de slang te fotograferen. Als we op de plaats aankwamen lag de slang er nog steeds maar had zich opgerold.

Snel maken dat we hier weg zijn. Goed kijkend waar we onze voeten zetten lopen we nog even langs de aapjes en de miereneter. Om stipt vijf uur zijn we terug aan de uitgang maar de poort is reeds gesloten en blijkt er niemand meer te zijn. Gelukkig kan de poort van binnenuit worden geopend zodat ons een nachtmerrie wordt bespaard.
We rijden terug naar Panama City waar we de avond ervoor een leuk restaurantje gezien hadden nabij het water.

We eten scampi's en zeebaars en zijn op een redelijk uur terug in het hotel.

Dag 21: Gamboa – Panama City

Vannacht al heel wat beter geslapen als de vorige nacht. We rijden na het ontbijt terug naar het regenwoud om een deel van de pipeline road af te wandelen. Omdat we van onszelf vinden dat we al het één en ander kunnen localiseren in het woud beslissen we om geen dure gids van 45 dollar per persoon te nemen en het er alleen op te wagen.

Het duurt niet lang alvorens we worden opgeschrikt door het immense lawaai van een groep brulapen die we met onze verrekijker goed kunnen observeren. We zien talloze kleine vogeltjes maar vinden geen echte toppers, tot we plots wat geritsel niet ver van ons vandaan horen. Minuten lang speuren we de bosjes af tot we plots een zoogdier met een lange opstaande staart zien. 't Zal toch niet waar zijn zeker, een miereneter? Het beest heeft ons niet in de gaten en wandelt onze richting uit. We staan met de camera in de aanslag en dan... het is een coati. Tegenslag maar toch. We wandelen twee uur heen en twee uur terug. Op de terugweg treffen we nog een broad billed mot-mot en een keel-billed toekan aan. Een beestje dat tot de verbeelding spreekt.

Het is tijd om te gaan. We moeten nog terug naar de hoofdstad en we weten nu dat dat geen lachertje is aangezien de Panamees niet echt een pijlenzetter is.
Als we terug aan de B&B komen staat Ivan al nieuwsgierig klaar en.. hij heeft voor ons een plan getekend met bijhorende rij-instructies.
Alles klopt en nadat we nog even langs het Panamakanaal gestopt zijn om één van de sluizen te fotograferen komen we drie kwartier later aan in onze laatste verblijfplaats. Verwonderd dat alles zo goed verlopen is, nemen we, nadat we een uurtje in het hotel gezeten hebben, terug de auto om de vier, door een weg verbonden, eilanden van Panama stad te bezoeken. Het weer slaat om, de hemelsluizen gaan open en liters water kletteren tegen de straatstenen. We stoppen in een restaurant om een pintje te drinken en er lookbroodjes en ceviche (rauwe vis in limoensap) bij te eten. Na een doucheke in het hotel trekken we er 's avonds weer met de auto op uit. Nu naar TGI Friday, de Amerikaanse restaurantketen, die niet al te ver van het hotel ligt.
Na het onweer is het nauwelijks afgekoeld. Het is heerlijk dineren aan de kant van het water.

Dag 20 : Gamboa – Gamboa

Het verkeerd rijden in Panamastad had ons geen goed gedaan. De geleden stresssituatie had ons 's nachts wakker gehouden met als gevolg dat we de volgende ochtend om 7uur met kleine oogjes aan het ontbijt van Ivans' B&B zaten. Even doorbijten en op schema blijven. Vandaag staat het rain forrest discovery centre van Gamboa op het programma. Hoogtepunt is een 32m hoge toren midden in het regenwoud die toelaat om de fauna en flora van bovenuit te bekijken. Als ne grote begon Kyra aan de trappekes maar zoals gewoonlijk vanaf een meter of 3 boven de grond, brak het angstzweet haar uit. Nog wat doorbijten en halverwege stranden, 16 meter dus. Samen met de gids trok ik naar de bovenste etage.

2 uur bovenop de toren met een telescoop naar vogels zoeken. Geen groot succes: één blauwe dacnis (vogeltje van 10cm) en een luiaard op dik 100 m. De hitte en hoofdzakelijk de vochtigheid was ondragelijk. Het deed me denken aan dat hoorntje ijs van enkele dagen geleden. Alleen deze keer was ik het ijs. Na de toren zetten we onze tocht over de uitgestippelde paden verder. Aan het meer zien we een kanjer van een krokodil. Toch maar niet te dicht aan de kant komen. We lopen verder en vinden zelf een blue crowned mot-mot, een broad-billed mot-mot en een chestnut toekan. We eten onze pic-nic op tenmidden van tientallen kolibri's. In het laatste deel van onze tocht door het discovery centre spotten we nog een kapucijnsaapje en vindt kyra een klein gifkikkertje.

Wat zit hier, op 28km van de hoofdstad, allemaal in de vrije natuur!
We keren terug naar Ivans' B&B, waar Ivan al ongeduldig op ons zit te wachten om te vragen wat we gedaan hebben. Een beetje opdringerig maar we merken dat het uit pure intresse en bezorgdheid om het welzijn van zijn gasten is. Voor het avond eten gaan we nog even in het desolaat dorpje rondwandelen.

We vegen ons voeten aan de verbodsborden om het één of ander luxe resort te betreden en stuiten daar op een groep brulapen.
Na het avondeten, verplicht bij Ivan want er is geen restaurant noch winkel in het dorpje, herschikken we onze rugzakken, typen we nog een verhaaltje op de computer en gaan onze lichtjes uit.

Dag 19 : Penonome – Gamboa

Het is zondagochtend. Het restaurant van La Pradera heeft zijn gebruikelijke kaart ingewisseld tegen een ontbijtbuffet. Voor 5 dollar eten we ons eens goed rond alvorens we hier vertrekken. 40 km verderop stoppen we aan het strand van Santa Clara. We zetten onze auto op een betaalparking waar het al redelijk druk begint te worden.

Ook voor de Panamees is het zondag en dat betekent BBQ en luide Latijns-Amerikaanse popmuziek vanuit de woofers. Komaan Johnies en Marina's uit Panama, open die koffer en blazen maar. Om 14u besluiten we onze tocht naar Gamboa verder te zetten. Het is nog een heel eind rijden en we moeten Panama City passeren. Daar begint de ellende pas echt. Geen pijl noch richtingaanwijzing is te vinden. Tot overmaat van ramp zijn er werken waardoor er één rijrichting van de autostrade is afgesloten en wij op de tegenovergestelde richting worden gedwongen. Al de plannen, kaarten, wegbeschrijvingen die we hebben blijken niet te kloppen en onderling niet overeen te komen. We sukkelen van de ene autostrade op de andere, afrit op, af, tol in één richting en een half uur later terug in de andere. Door de stad, langs de nationale luchthaven, de grootste shopping mall, ramp op, ramp af. Kortom een ramp. Uiteindelijk raken we de stad uit richting Colon, de andere Caraïbische kant van het Panamakanaal. Geen uitrit Gamboa te vinden. Het is half zeven, het wordt stilaan donker en dan zijn we pas echt verloren. We nemen de verkeerde afslag, het was een gok van 1 op 2 maar verkeerd. Paniek sluipt in de rangen. We keren terug, terug richting hoofdstad maar daar slagen we zelfs niet in. De wegen rondom Panama City zijn een regelrechte ramp, geen pijl en de weg door het bos is bij aanvang breder dan de autostrade. We rijden 20 minuten lang met langs beide kanten jungle. Het is het laatste moment alvorens het donker wordt en plots zien we het administratiegebouw van het natuurpark, dicht tegen Gamboa waar we zouden logeren. Wonder boven wonder, het is zondagavond 7uur en het administratie is nog bevolkt door één ranger. Hij is zeer behulpzaam,

toont ons de weg naar Gamboa en belt zelfs de polie van de residentiele gemeente om te melden dat er 2 toeristen 'on the loose' zijn en dat die moeten worden opgevangen. Met behulp van de rangers' richtlijnen bereiken we een kwartier later het bewuste politiekantoor. Gewapend met onze plannetjes en de instructies van de ranger, krijgen we van de gewapende kleerkasten van politieagenten een escorte tot voor de deur van de B&B.

We gooien onze spullen in de kamer, eten het onderweg gekochte stokbrood, kaas, tomaten en de komkommer op en gaan vroeg onder de wol.

Dag 18: Penonome – Penonome

Voor het ontbijt verkiezen we het terras van het restaurant van hotel La Pradera dat uitgeeft op de Panamericana. Alles beter dan binnen in een vriezer te gaan zitten waar de sjarels de airco op 20 graden hebben gezet. Nadien rijden we naar La Pintada waar volgens Lonely Planet een artisanaal marktje de moeite waard is. Bij aankomst bleek het over één winkeltje te gaan dat dan nog maar voor de helft gevuld was. We rijden verder de bergen in en houden meermaals halt om van het uitzicht te genieten. Ons einddoel is het residentieel wellnesscenter Posada Cerro La Vieja boven op de top omgeven door bergtoppen die vergelijkbaar zijn met het Karstgebergte in China.

De laatste 8km wordt de weg een ware verschrikking met gigantische gaten in het wegdek.
Aangekomen in de spa drinken we een koffie, wandelen we eens rond en bemerken dat er nauwelijks gasten zijn. We keren terug naar ons hotel, zetten alle overbodige spullen op onze kamer en gaan eens kijken in de winkelstraat van Penonome. Een gigantische vergaarbak van prularia en rommel eerste klas. We besluiten om een ijsje op een hoorntje te eten. Niet eenvoudig bij 35 graden.
We keren terug naar het hotel waar we een verfrissende duik nemen in het zwembad.

Eten in het restaurant, bar El Chute bij het grappig ventje Ronaldo, tv kijken en oogjes dicht.

Dag 17 : Santa Fe – Penonome

Na het ontbijt rekenen we af in hostal La Qhia en rijden naar een lokaal artisanaal marktje. Het marktje bleek een winkeltje van 1 bij 1 te zijn met juist een vitrinekast met wat handgemaakte halssnoeren. Bij wonder vindt Kyra er één naar haar zin. We vragen de verkoopster naar de prijs. Ze roept haar dochter Janet maar als die het ook niet weet wordt Nikita erbij geroepen. Uiteindelijk kiest zij voor de hulplijn en zo komen we de te hoge prijs te weten. Op de markt vinden we een leuke hangmat. Als we ze willen kopen, blijkt de verkoopster niet aanwezig te zijn. We geven het geld aan de buurvrouw en pakken de mat in. Juist voor tienen zijn we bij het lokaal koffiefabriekje waar we de dag ervoor een rondleiding hebben vastgelegd. Blijkt dat de gids niet weg kan omdat hij het internetcafé moet ophouden. We mogen om 12 uur terugkomen. Twee uur wachten, zot zeker denkt Kyra en begint de oren van zijn kop te zagen. Gevolg, vijf minuten later staan we in de koffiefabriek en moet een arbeider ons rondleiden.

Jezus (gészsus uitgesproken) laat ons met enige trots de bokrijksiaanse fabriek zien. Met passie antwoordt hij op al onze vragen. Als we vragen om wat koffie te kopen moet hij eerst de stock nakijken want 2009 en 2010 waren slechte productiejaren geweest. Om maar aan te geven in wat voor fabriek wij stonden. Ondanks dat is Cafe el Tute een wonder der natuur.

Hoogste tijd om de Panamericana aan te snijden.

Even internetten bij onze vriend Mc Donald en dan 300km cruisen en flikken spotten tot aan Hotel La Pradera in Penonome. We nemen nog een duik in het zwembad, bezoeken 2 sigarenfabrieken en eten steak. Olé, cerveza y vino tinto!

Dag 16 : Santa Fe – Santa Fe

Vandaag komen we wat laat op gang. Rustig ontbijten om 8u30. Ons dagelijks eitje.
Nu geen grootse plannen, laat staan heroïsche tochten door een onherbergzame jungle.

Nee we verkiezen de wandeling met het predikaat 'easy' uit het 'things to do' boek. Op papier een wandeling van 1u30 in slechts één richting: naar beneden.

De wandeling leidt ons naar een watervalletje waar we kunnen zwemmen in het verfrissende water. We blijven er een uur genieten van de pracht van de natuur en eten er ons meegebracht middagmaal: koekskes uit het baanrestaurant. Ongelofelijk dat zo'n paradijselijke plaatsen er zo godvergeten kunnen bijliggen.

Iets dat in ons overbevolkte belgenlandje niet denkbaar is.
We wandelen nog een halfuurtje verder terug naar de hoofdbaan. Onze wegbeschrijving vertelt ons dat we hier op een lokaal busje naar Santa Fe moeten wachten. Zover komt het echter niet want een vriendelijke inwoner van Santa Fe biedt ons een lift aan in zijn beestenwagen.

Zo staan we kort na de middag terug aan het begin. Het artisanaal marktje dat we bezoeken is geen hoogvlieger, een waarschuwingsbord voor tijgers en jaguars is het des te meer.

Wat verder op, in het toeristenbureau kopen we een informatiepakketje voor 1 dollar. Leerzame info over de buurt die ons bijbrengt dat je moet opletten voor de uiterst giftige slangen (fer de lance, bushmaster en koraalslang) die momenteel actief zijn nabij rivieren. Vandaar waarschijnlijk dat we deze middag alleen zwommen aan de waterval. We kunnen het maar hebben gehad!
Aangezien er slechts één restaurant is dat meer dan rijst met bonen serveert, kiezen we om in hetzelfde als gisterenavond te gaan eten. We gaan voor de pizza 'combinacion': chorizo, pepperoni en olijven. Tijdens het wachten worden we geëntertaind door een gigantisch insect dat zijn weg naar binnen gevonden had.

Het lachen werd wel wat minder toen dat duivels ding met weerhaken op de poten, vlak achter ons een stekje vond en ons van daar in het oog te houden. Alsof dit nog niet voldoende was viel vlak daarop de elektriciteit in heel het dorp uit.
De politie begint te patrouilleren, in de bermen onstaan hier en daar enkele grote vuren en nog nooit zoveel sterren aan de hemel gezien. Buenos noches!

Dag 15 : La Fortuna – Santa Fe

Na afscheid genomen te hebben van de kwajongen Anna in Lost and Found vertrekken we voor onze verplaatsing van meer dan 300 Km naar Santa Fe. We zijn nog geen 500 meter weg als we worden tegengehouden aan een controlepost voor vrachtwagens. De ongeschoren arm der wet vraagt ons paskes en 3 dollar om te passeren. Goed wetende dat we niets moeten betalen besluiten we om geen spel van de 3 dollar te maken en ons een half uur gezever te besparen. Betalen en vamos! Onderweg stoppen we nog even om te ontbijten in een kleffe, warme tent met ingekaderde prenten van trucks met lokale fotomodellen aan de muren. We kopen er een tortilla, een spiegelei, een koffie, yoghourt, een watermeloen, 3 pakjes koekjes, en een reep chocolade voor de prijs van 3 dollar 90 cent. Wat zouden die van Test-Aankoop daar op te zeggen hebben?
Als we om de sleur van de dag een beetje te doorbreken eens een omweggetje willen maken blijkt de afslag nergens te bespeuren te zijn zodat we de Panamericana tot in Santiago blijven volgen. We duiken er nog snel een Mc Donalds binnen om de gratis internet te kunnen gebruiken en zoeken dan de weg naar Santa Fe, hoog in de bergen. We zoeken, we zoeken, rijden voorbij, bevragen een politieman, een oudere vriendelijke man, rijden nog maar eens terug, vragen het aan een pipo die op alles ja zegt, rijden nog eens terug, zoeken, proberen en vinden uiteindelijk de juiste weg naar Santa Fe.

Om 14u komen we aan bij hostel La Qhia. Als we ons aanmelden bij Stéphanie, een Waalse, blijkt zij van niets te weten. Onze reservatie was nergens op haar agenda te bespeuren. Oei, dit wordt spannend want in dit miniscule dorpje op 52km van de stad Santiago zullen de slaapplaatsen wel op één hand te tellen zijn. Kyra duikelt onmiddellijk de mail met de reservatie op uit het mobiele archief dat we meezeulen. Tegen zoveel professionalisme is niemand gewapend. Het levert ons de mooie kamer waar we recht op hadden op.

's Avonds gaan we eten in het enige restaurantje dat niet enkel rijst met bonen of bonen met rijst serveert en gaan vroeg slapen onder het muskietennet in onze bamboekamer.

Dag 14 : La Fortuna – La Fortuna

Na een heerlijk nachtje slapen als de grote tafelvoetbalkampioen van La Fortuna staan we als één van de eerste om 8u op. Het weer op deze bergflank is guur. We zitten temidden een regenwolk en de wind blaast ons tegen de berg aan. Druppelgewijs komen de jeugdige rugzaktoeristen (wij zijn met vlag en wimpel de oudste van de hele tent) de gemeenschappelijke open ruimte binnen. De meesten maken zelf een ontbijt, een enkeling, waaronder wij, bestellen een ontbijt bij Luz.
Zowel het tafelvoetbaltornooi als de vil in mijn neus waren de talk of town. De belachelijke wijze waarop ik mijn kwetsuur heb opgelopen veranderde als snel in een heroïsch gevecht met een panter. Een verhaal waar ik wel mee kan leven.
Tegen elven had de felle wind de wolken en de regen verdreven en was het onze toer om het regenwoud te verkennen. Ambitieus begonnen we aan één van de gemarkeerde trails door de jungle. De eerste drie kwartier moesten we stijl de berg op.

Ondanks de fysieke inspanning had ik toch meer last van het gekreun, gezucht en gezaag van Kyra. Eens bovengekomen kon ook zij genieten van de pracht van het dichtbegroeide regenwoud.

Het pad werd steeds smaller, steeds stijler naar beneden tot we halsbrekende acrobatentoeren moesten doen om de hoge glibberige rotsblokken af te dalen. Dit pad was niet verantwoord meer maar doordat we al zover gevorderd waren en steeds dichter bij het geluid van de ruisende rivier kwamen, bleven we doorgaan. Wat niet kon uitblijven gebeurde dan ook. Ik zocht voor het afreizen van een 3 meter hoog rotsblok steun aan een dikke tak die over het pad hing. Tak brak en Pieter lag met zijn klikken en klakken beneden. Buiten wat schaafwonden op scheenbeen en arm, viel de val al bij al nog mee. Nee, hier gingen we niet meer verder, het was genoeg geweest. Maar wat nu, hoe moeten we terug omhoog nu de zwaartekracht niet meer aan onze zijde staat?

Na een half uur zwoegen staan we uiteindelijk op het punt waar we aan de gevaarlijke afdaling begonnen waren. Uit pure schrik lopen we nog eerst de verkeerde kant uit maar daarna kunnen we onze wandeling vervolgen.

Onderweg zien we nog kapucijnsaapjes en een prachtige witte havik.
De wandeling heeft de hele dag in beslag genomen. We hebben amper de tijd om te douchen en ons avondmaal te verorberen alvorens we aan de nachttoer met gids Gabriel beginnen. Gabriel haalt voor ons een paar spinnen, wat kikkers en 3 slangen uit de jungle maar de echte kleppers als de tarantula en de gifslangen fer de lance en bushmaster geven jammer genoeg verstek.
We drinken nog een rum en wat pintjes in de bar. Vanavond geen spelletje trivial noch voetbaltornooi maar wel een gezellig klapke met 2 Duitsers die een Van van Alaska naar Ushuaia rijden.

Dag 13 : Bocas del Toro – La Fortuna Cloud Forrest

Deze ochtend bereiken we met 2 watertaxi's de havenstad Almirante.

Van hieruit vertrekken de vrachtschepen met Chiquitabananen. Waarschijnlijk de enige vorm van economie die de schrale stad kent. Na wat lastposten te hebben afgescheept bij het uitstappen van de watertaxi, bereikten we onze autoparking. Onze auto staat er nog, oef. De norse man tracht nog een extra dag parkeergeld aan te rekenen. Dit was echter naast Kyra gerekend die de man perfect uitlegde dat een dag 24u had, gezever over een begonnen dag interesseerde ons niet zodat we net betaalde wat we wilden betalen.
Onderweg naar de Lost and Found Lodge in La Fortuna kwamen we Hans, de uitbater van het verblijf in Boquete, tegen in een baanrestaurant. Hij bracht klanten van Boquete naar Bocas.
Omstreeks 14u arriveerden we aan de Lost and Found Lodge.

Een backbpackersverblijf dat op een kwartier klimmen van de weg bleek te liggen. Met al de baggage op onze rug moesten we de bult omhoog. Tot onze verwondering bleken we er niet alleen te zijn. In tegenstelling, die dag was alles volgeboekt. We werden verwelkomt door Anna, een meisje dat meer weg had van een jongen, die ons de hele uitleg deed. De jeugdherberg bleek een dorpje op zich met een bar en een supermarkt. Je voelde je er onmiddelijk thuis. Terwijl Kyra wat op het bed recupereerde begon ik aan een uitgestippelde wandeltocht naar de rivier.

Na een tocht van 3uur was het welletjes geweest en kon ook ik me voorbereiden op de avond.
Wachtend op het avondeten zetten we ons buiten aan tafel met nog enkele gasten van de jeugdherberg. De onvoorstelbaar harde wind stond pal op de berg waardoor een geplastificieerd blad uit een infokaft over dieren uit de hand van een Duitse ontglipte. Als een mes sneedt het blad door mijn neus. Een gloed bloed als gevolg. Waarschijnlijk had de tijger mijn te stekken gehad.
's Avonds in de bar werd een tafelvoetbaltornooi georganiseerd. De organisatie deelde de ploegen i n. Mijn partner was Katie uit Nebraska. We wonnen het hele tornooi en dronken na elke gewonnen wedstrijd een gratis pint. Op slag werd de Belg een bekendheid in La Fortuna die hem later op de avond nog een jobke als 'host' (presentator) voor de trivial pursuit vragen opleverde.

Dag 12 : Bocas del Toro – Bocas del Toro

Als we wakker worden blijkt het weer nog niet veel verbeterd te zijn. We besluiten om de snorkel en boottour naar Isla Bastimentos af te zeggen. Aan het ontbijt leren we een tof Amerikaans koppel kennen. Oh ja, toffe Amerikanen ze bestaan. We raken aan de praat en beetje bij beetje verbetert het weer. We nemen de watertaxi naar het grote eiland, Bocas waar we moeten wachten op de lokale bus naar het paradijselijke strand van Bocas Del Drago. Het wachten werd verzacht door een loopwedstrijd die de zondagochtend rust van het eiland verstoorde. Terwijl we naar de verschillende loopnummers keken arriveerde ook het Amerikaanse koppel. Zij plande net dezelfde uitstap als ons. Zodoende zaten we een halfuurtje later gezellig in het kleine busje naar de Caraïbische stranden.

Langs de godvergeten stranden struinden we naar het nabijgelegen 'Starfish Beach'. Met onze meegebrachte snorkel verkenden we de kustlijn. Er lagen tientallen mooi gekleurde geel en rode zeesterren.

Ondanks het flauwe begin werd de zon steeds feller en kregen we nog een mooi dag. Op onze weg terug merkten we nog enkele kapucijnsaapjes op en een boom vol oropendula vogels. We besloten om op het grote eiland Bocas te blijven en pikten een Thais restaurantje uit. In het donker namen we de watertaxi terug naar ons Casa Acuario.

Dag 11: Boca del Toro - Boca del Toro

Als we opstaan stelt Joanna, eigenares van Casa Acuario, voor om een tour te nemen naar Isla Bastimientos (Red Frog beach, snorkelen, ...). Omdat het weer alle kanten op kan beslissen we om de tour de dag nadien te nemen. In plaats van de tour wandelen we rond het eiland Isla Carenero. De enige reden waarom dit kan is omdat het strand publiek terrein is. Hierdoor wanen we ons constant in iemands voortuin, maar uiteindelijk slagen we erin de cirkel rond te maken ondanks een ontmoeting met een tarantula. Daarna nemen we ons snorkelgerief en testen voor de eerste maal onze snorkels.

Het weer verbetert voor geen centimeter, het voelt zelfs fris aan en we besluiten de watertaxi te nemen naar het grote eiland Bocas. Elke tent biedt happy hour aan. We maken er een goedkope kroegentocht (+/_ 0,75 Euro per pintje) van. Ook hier is het om half zeven donker en naar het schijnt was het eten 's avonds heel lekker. Uiteindelijk slagen we er in om in het donker per boot terug thuis te geraken.

Dag 10: Boquete - Boca del Toro

Onze laatste dag in de Tinamou cottage te Boquete beginnen we traditiegetrouw met een heerlijke ontbijtmand en dito koffie. Terry van de lodge staat haar paard te kammen en wenst ons alvast een goeie reis. Ze vraagt Hans ons de weg uit te leggen naar Bocas del Toro aan de Caraibische kust. Hij maakt een printout van de te volgen route en verstrekt ons wat uitleg waarvoor we hem nog steeds dankbaar zijn. Via een prachtige weg door berg en dal bereiken we het havenstadje Almirante. Als toerist ontkomen we niet aan de plaatselijke ronselaar die ons de weg wijst naar Lieza waar we onze auto kunnen achterlaten. Zonder deze sukkel hadden we het ook wel gevonden want we stonden al voor de ingang van de parking. Vandaar nemen we met onze bagage de watertaxi naar het eiland Bocas del Toro. Alwaar we een volgende boot nemen naar het aanpalende Isla Carenero.

De watertaxi meert aan bij Casa Acuario.

We worden door een Caraibische schone naar onze ruime kamer met mega terras gebracht. Een adembenemend zicht op de Caraibische zee valt ons ten deel, aan de ene zijde Isla Bastimento en aan de andere het party eiland Bocas del Toro.
We leggen alles op de kamer en beginnen onze tocht omheen het eiland Isla Carenero.

Na het strand vervolgt het pad zich door de jungle. Een ontmoeting met een alligator doet ons besluiten om nog eens informatie in te winnen over de veiligheid van de wandeling rond het eiland. Op onze terugweg scheppelen we nog een aperitiefje bij BiBi's alvorens we octopus en scampi's gaan eten bij Dona Mara. Tot laat genieten we van de zwoele Caraibische nacht op ons terras boven het water.

Dag 9: Boquete - Boquete

Vandaag om 7.00 uur opgestaan. Ons ontbijtmandje hing al vrolijk op ons te wachten. Een stevig ontbijt met een verse kop lekkere Panamese koffie was de perfecte start voor een dagtocht in de jungle. Vooraf vroegen we aan Hans, de vriendelijke Nederlandse uitbater van Tinamou lodge de weg naar “Sendero El Pianista”. De wandeling leidde ons eerst over een langzaam oplopend breed pad met enkele spectaculaire passages over kolkende rivieren om zo te besluiten in een smal pad tegen de steile jungle wand.

Dit woud is een regenwoud dat zijn naam alle eer aandoet. We volgen het steile smalle pad gedurende twee uur tot we plots in de verte een zestal wandelaars zien staan. Ogenschijnlijk hebben zij iets opgemerkt. Als we naderen wenkt de gids ons, om een quetzal mannetje te tonen. Hij vraagt ons hoe we hier zijn terecht gekomen en wijst ons op de gevaren van het verdere pad. Een raad die we niet in de wind slaan want na een half uurtje “birding” keren we op onze stappen terug naar het dal. Na vier uur stappen keren we terug naar het centrum van Boquete voor onze lunch. In de namiddag gaan we op opzoek naar het begin de “Senderos Los Quetzales”. Slecht aangegeven doch uiteindelijk gevonden, starten we de tweede wandeling van de dag.

We negeren de kleine aap die ons 3 dollar pp wil afhandig maken en volgen de prachtige wandeling langs de pijpleidingen tot aan de waterval waar we niet verder kunnen. Op de terugweg merkt Kyra een quetzal koppel in de bomen op een tak vlak naast het pad. 7 quetzals op 2 dagen, we zijn bijna experts.
We rijden terug naar het centrum van Boquete waar we lichtjes inpilsen in het gezellige biercafé Volcan Baru en eindigen de avond in een locale pizzeria.

Dag 8 : Boquete - Boquete

Vandaag doen we het rustig aan. We staan pas op om half negen. Op ons terras hangt een ontbijtmand met broodjes en koffiekoeken. Koffie kunnen we zelf maken in een French coffee press. Maar hoe werkt zo'n ding?

Even op internet opzoeken en dan zijn we vertrokken. Gewapend met stekskes om het gasfornuis aan te steken, koken we het water in een moor. We strooien wat koffie van de plantage van de lodge-eigenaars op de bodem van de press en dan een tiental minuutjes laten trekken.

Finaal duwen we de filter naar beneden om zo te genieten van onze eigen verse koffie.

Heerlijk is het zitten op het terras tegen de dichtgegroeide jungle. Jammer van die klote kolibri's. Omdat nu eenmaal iedereen tegenwoordig allergisch is voor iets, valt Kyra de kolibri-alergie ten deel. Niezen van zodra zo'n stilhangend ding ons nadert, het heeft geen naam.
Gelukkig zijn het niet allemaal kolibri's want ook een prachtige blue crowned motmot komt bij ons op de koffie.

In de namiddag verkiezen we onze lanterfantdag verder te zetten en trekken we naar warmwaterbronnen. Zoals gewoonlijk, met alles in Panama, is dit weer eens in iemands achtertuin. Voor het gebruik van de bronnen betalen we 2 dollar de man. Even contant te betalen aan een 8 jarig meisje en dan zoek je het maar uit. Als we 2 minuten in zo'n poeltje van 2 bij 3 in 42 graden liggen te sudderen merkt Kyra plots een aapje op.

Een seconde later loopt diezelfde Kyra te kressen tegen datzelfde aapje dat het van onze spullen moet afblijven. Tevergeefs, de luizebol is er vandoor met onze krant. Vanaf nu houden we om de beurt de wacht bij onze kleren. De primaat keert niet meer terug. Gelukkig.

's Avonds bezoeken we nog een Mexicaans restaurant waar we twee rijk gevulde borden fajita naar binnenwerken gecombineerd met een margaritacocktail waar we heel de tijd aan kunnen slurpen.

't Is welletjes geweest voor onze sabatdag, we keren terug naar onze cottage en morgen zien we wel.