Dag 3: Valle el Anton - Valle el Anton

's Morgens, bij een kop koffie, vraagt Dennis de gepensioneerde Amerikaanse eigenaar van Cabanas Potosi naar onze plannen voor de dag. Als we hem vertellen dat we eerst onze lekke band dienen te fiksen, biedt hij ons meteen hulp aan. Samen vervangen we het wiel op 5 minuten tijd. Hij weet in de bergen een prachtige wandeling. Eigenlijk is het privéterrein maar we moeten ons dat niet aantrekken. Het is in eigendom van een neef van zijn vrouw maar die zit momenteel toch in Florida. Die hoeft dat dus niet te weten. Voor de lekke band van onze auto heeft hij ook een adresje. Daar moeten we ons geen problemen over te maken. Hij zal er in de loop van de dag wel voor zorgen.

De wandeling, hoog op de rand van de vulkaankrater waarin we logeren, is geweldig. Een smal spoor leidt ons over enkele riviertjes door een jungle bevolkt met prachtige exotische vlinders. Na twee uur in de natuur rijden we terug naar beneden waar we een orchideeëntuin bezoeken. Nadien een empanada met kip en een stuk bananentaart bij een artisanaal bakkertje om zo uiteindelijk te komen bij de lokale zoo. Zo'n echte onvervalste ouderwetse dierentuin waar de beestjes in veel te kleine kooitjes zitten. Zo'n zoo waar je de beesten tenminste onmiddellijk kan zien zonder dat ze zich kunnen verstoppen. Zo'n zoo waar geen bewakers noch bezoekers rondlopen en waar je met een beetje slechte wil een luiaard nog eens goed snel uit zijn kot kunt lokken. Hoogtepunt echter is het ranarium (kikkertuin) waar ze een exemplaar van de golden frog hebben zitten. Eén van de zeldzaamste, met uitsterven bedreigde, kikkersoorten.

Even snel terug langs ons logementje om onze zwemspullen te pakken. Great, onze herstelde band, stond al te glimmen tegen de bungalow. Onder het asbakje van de terrastafel stak het factuurtje van 3 USD (de US Dollar is de gangbare munt in Panama). Een kilometer verder lagen de warmwaterbronnen waar we ons aan te goed konden doen. Niks chique, een goedkope mensen spa zullen we maar zeggen. Ook hier werd ons aangeraden om ons in te smeren met speciale lava grond voor een zuivere huid. Deze keer heb ik echter wel mijn twijfels vanwaar dat goedje kwam. Mijn vermoeden werd in grote maten versterkt door de arbeiders die op en aan kwamen met zakken cement. Wat er ook van is, we staan een dag later niet vol boebels dus ze krijgen het voordeel van de twijfel.

Voor het dinner kiezen we eens voor een lokaal traditioneel restaurant. Blijkbaar gaan de locals net op vrijdagavond allemaal wat vroeger eten (of ze doen het ervoor of het is werkelijk zo)zodat we noogedwongen moeten kiezen voor Pizzeria Pinnochio. We slagen daar elk zonder te liegen een grote pizza in ons kas en rijden daarna terug naar cabanas potosi voor een zachte nachtrust temidden de nimmer zwijgende ongerepte natuur.