Door het tijdsverschil met thuis lagen we al om 3 uur 's nachts wakker. Misschien ook wel een beetje omdat ik wist dat ik enkele uren later in het centrum van panamacity onze huurauto moest gaan ophalen. Een automatic, ook dat nog. Een voor mij ongekend systeem in een onbekende hoofdstad. Een stad vol kleine hevige latino's met waarschijnlijk elk hun eigen verzonnen verkeersregels. Daardoor niet slapen? Ik? Nee, het zal wel de jetlag zijn.
Het ontbijt was grandioos. Veel vers fruit, fantastische koffie en keuze uit eieren met spek, sossiskes of pannenkoeken. Uitzicht op tientallen mooi gekleurde vogels en eekhoorns die de bananen uit de bomen kwamen eten. De bananen groeiden wel aan ijzeren kettingen en werden dagelijks opgehangen door het personeel van de bed and breakfast maar ach... het gaat om het idee.
Nadat we onze plannen met de huurauto aan de balie van de B&B hadden kenbaar gemaakt, had de receptionist ons daags ervoor aangeraden om contact op te nemen met het verhuurbedrijf om de auto te komen brengen naar ons logement aan de rand van de stad. Het werd een combinatie van de twee. De man van het verhuurbedrijf pikte ons op en reed met ons naar het stadscentrum. We hadden geluk. De auto die we gehuurd hadden, was niet voorradig. Ze boden ons een model groter aan. Een Toyota Rav 4, een leuke wagen met een funky autoradio. Na enkele hopeloze vragen over hoe ik met een automatic moest rijden (er zijn verdomme meer standen dan een in manuele) en nadat we allebei zo zielig mogelijk hadden gekeken, had de verhuurder het plots begrepen. Hij reed met ons, in onze Rav 4, terug naar ons rustig gelegen hotelletje. Oef, geen geknoei in de city.
De eerste meters een beetje onwennig. Zou ik die linkerpoot met een touw vastbinden aan het portier? Maar nee, zo'n automatic rijdt best wel soepel. Op naar het betere werk. Waarom eens niet naar de top die een uitzicht biedt over de stad? Alles ok, boven even draaien en terug naar beneden. Wat is het hier smal. Als er zodadelijk een tegenligger komt weet ik niet hoe het verder moet. Wat is die ravijn diep. En daar heb je het al, ..., een tegenligger. Dat gaat maar net goed. Als we bijna beneden zijn, passeren we nog een controle post. De bewakker ligt nog wat te zeveren over enkele richting maar vindt het uiteindelijk toch wel ok dat we onze weg verder zetten.
De kop is er af. Nu via de Bridge of The Americas naar de Panamericana. Rustig cruisen over de autostrada tot aan de afrit El Valle. 20 km naar boven om dan in de eeuwenoude krater van een vulkaan te rijden naar ons tweede verblijfje van de vakantie: Cabanas Potosi in Anton.
We worden verwelkomt door Dennis. Een gepensioneerde Amerikaan die getrouwd is met een Panameese. Hij leidt ons rond en vertelt ons wat we moeten weten over het dorpje. We kiezen om eens te gaan kijken naar de hoogste watervallen in de buurt. Letterlijk en figuurlijk een slag in het water.
Als we terug aan de parking komen, wijst de parkeerwachter op onze lekke achterband. Zonder er veel acht op te slaan, want we verdachten de inboorling ervan onze band afgelaten te hebben, zetten we onze koers terug naar het stadje alwaar we onze band in een benzinestation laten opblazen. Voor ons is de kous op dat moment af. Maar enkele uren later, nadat we terugkomen van het restaurant blijkt dat het probleem niet is opgelost. Erger nog, achteraan rechts staan we op de velg. Nog wat rum op het terras, problemas por manana!
De foto van dag 3 is deze genomen voor of na? 't Is maar dat we niet te hard verschieten als we jullie komen afhalen!
BeantwoordenVerwijderen